این هم افترایی است از افتراهای بسیار که کوچکترین مدرکی برای آن ارائه نکرده، معلوم است اگر داشت ارائه می‌کرد. بلکه نوعی استنباط شخصی است.

در پرسش یاد شده دو مطلب آمده است:

1. پیامبرصلی الله علیه و آله همه منافقان را از شیوه گفتارشان می‌شناخت.

2. پیامبرصلی الله علیه و آله ازصالحان دوری می‌گزید و منافقان را به پست‌های مهم می‌گمارد.

درباره نظریه نخست اشتباهی مرتکب شده. او تصور کرده است که پیامبرصلی الله علیه و آله همه منافقان را از شیوه گفتارشان می‌شناخت در حالی که این مربوط به برخی از منافقان است، ولی برخی دیگر روی مصالحی برای او نیز ناشناخته بودند؛ چنان که قرآن می‌فرماید:

وَ مِنْ أَهْلِ الْمَدِینَةِ مَرَدُوا عَلَی النِّفاقِ لا تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ .... «¹» «برخی از اهل مدینه با نفاق خود خو گرفته‌اند، تو آن‌ها را نمی‌شناسی و ما آنانا را می‌شناسیم.»

بنابراین، اگر منافقی در عصر رسول اللَّه بر مصدر کار گذشته شده، به خاطر ناشناس ماندن بوده است و اگر هم پیامبر می‌شناخت آن را افشا نمی‌کرد و با آنان، بسان دیگران رفتار می‌نمود. به‌گواه این‌که در بازگشت پیامبر از تبوک، گروهی از منافقان نقشه قتل پیامبر را کشیدند و خداوند نقشه آنان را فاش ساخت. پیامبر خدا اسامی این منافقان را تنها به حذیفه گفت، بی آن‌که آنان را افشا کند و لذا او راصاحب سرّ پیامبر می‌دانند. «²» امّا درباره موضوع دوم آنچه به شیعه نسبت می‌دهد کذب محض و افترای خالص است.

پیامبر گرامی پیوسته برصالحان احترام می‌کرد و از منافقان، تا آنجا که می‌شناخت دوری می‌جست و اگر هم با خانواده‌ای ازدواج کرده، یا دختر می‌داد، به خاطر آن بود که آنان در آن زمان جزئی از جامعه اسلامی بودند و هر فردی می‌تواند از خانواده مسلمان دختر بگیرد یا دختر بدهد. ولی داوری درباره افراد، با مطالعه یک برگ و دو برگ از زندگی آنان، به ویژه عصر پیامبر خداصلی الله علیه و آلهصحیح نیست، بلکه باید پرونده آنان به‌طور کامل خوانده شود تا بتوان آنان را به‌طورصحیح شناخت و شیعه همین کار را درباره افراد انجام می‌دهد و به یک برگ و دو برگ اکتفا نمی‌کند و «خواتیم عمل» را در نظر می‌گیرد؛ چنان که فرموده پیامبر است. «³» «⁴»